از بلاگفا(ک) که میزنی بیرون، دیگر آن محیط رنگارنگ و تلویحا جینگیلی و آشنا نیست. نیست که وادارت کند 20 دقیقه زل بزنی به صفحه و به زور از خودت ایده بدهی و به زور انشا کنی ایده هایت را. وبلاگ جدیدت یک محیط اجنبی پسند و سبک خوشگل جداگانه ای دارد برای خودش. شاید زیاد به ذائقه ات خوش نیاید. مینی مال نویست می کند و اگر هم نکرد به زور برچسب مینی مال نویسی به خودت میزنی و به همین سبک، پست های کوتاه و تک جمله ای که جا و نا به جا به ذهنت رسیده و از اتفاق هنوز در ذهنت مانده را در پاچه ی خواننده می کنی و زندگی بلاگی ات را این جوری ادامه می دهی. که هنوز بلاگر باشی، که هنوز نویسنده باشی برای خودت و ارواح عمه ات و هنوز آن شوق را حفظ کنی. کامنت گذاری را هم تغییر می دهد لامذهب! حالا بیشتر میخوانی و شاید 2 ساعت مدام را بلاگ خوانده باشی اما بدون اینکه حتی قالب یک کدام را دیده باشی. گودر را بالا و پایین میکنی و چه بشود و از خواندن پست چه حرف فورس ماژوری به ذهنت بیاید که هم بکشی و بلاگ مذکور را بازکنی و کامنتت را بدهی و باز برگردی سر گودر!
شرح حال خودم است، همه ی ضمیرها هم بر می گردد به خودم. مسئولیت همه را هم خودم بر عهده می گیرم! حالا یا واقعا این طور است که نوشتم یا واقعا این طور است که ننوشتم و پنهانش کردم. فقط این را باید می نوشتم، که نوشتم.
شرح حال خودم است، همه ی ضمیرها هم بر می گردد به خودم. مسئولیت همه را هم خودم بر عهده می گیرم! حالا یا واقعا این طور است که نوشتم یا واقعا این طور است که ننوشتم و پنهانش کردم. فقط این را باید می نوشتم، که نوشتم.
